Björn Þorláksson

Af hverju skrifa ég?

Móðir mín staðhæfir að ég hafi verið þriggja ára gamall þegar ég setti saman fyrstu vísuna. Orti ég um tófuveiðar, sem mér þóttu spennandi á þessum árum. Svona var vísan:

Ég ligg í leyni með riffilinn minn
og skýt allar tófur sem ég finn.
Svo kemur ein út,
þá hrekk ég í kút.

Hið unga skáld átti sér sem sagt draum, aðeins þriggja vetra gamalt, um að verða meiriháttar tófuveiðimaður, en á ögurstundu (þegar rebbi kemur út úr greninu) rennur það á rassinn. Og þetta var ekki í síðasta skipti sem sá sem hér heldur á penna rann á rassinn í kjölfar stórbrotinna áætlana. Þetta var ekki í síðasta skipti sem ljóðmælandinn hrökk í kút þegar síst skyldi, einsamall og tófulaus með öllu.

Hvers vegna skrifaði drengbarnið þetta vísukorn sumarið ‘68 um stórbrotnar áætlanir sínar sem urðu að engu? Hvers vegna orti ungskáldið vísuna? Til að vera fyndið? Eða til að sætta sig við örlög sín?

Því hefur verið líkt við fiskerí að leita og afla orða og sem bóndasyni, uppöldum á bökkum Mývatns, liggur fyrir að veiðieðlið er mér í blóð borið. Ég veiddi silung upp á dag hvern í bernskunni en í seinni tíð flokkast það undir meiriháttar viðburð að ná sér í soðið. En skáldið og veiðimaðurinn eiga það sameiginlegt að leggja net sín, draga inn aflann og gera að honum svo aðrir geti notið. Snyrting aflans líktog orðanna tekur gjarnan drýgstan tíma. Fyrst að henni lokinni er hægt að bjóða fólki til veislu. Hvort sem um ræðir spriklandi nýja sögu eða spikaðan urriða.

Af hverju skrifa ég? Á morgun kemur nýr dagur og þá munu mér örugglega birtast önnur svör en í dag við þeirri spurningu. Maðurinn er enda síbreytilegur í leit sinni að síbreytilegum sannleika. Til dæmis get ég sagt að ég hef löngu skipt um skoðun hvað varðar tófuveiðarnar og hef fullkomlega sæst við að ég muni aldrei nokkru sinni skjóta eina einustu tófu.

Björn Þorláksson, 2008

Um einstök verk

Villibörn

Úlfhildur Dagsdóttir: „Sveitasæla“
Bókmenntavefurinn, umfjöllun um bækur, sjá hér

2010 - Bæjarlistamaður Akureyrar