Úr 36 ljóðum:
[Þú gekkst mér við hlið]
Þú gekkst mér við hlið
að garði sofenda
vorkvöld þegar sólin
seig rauð til eyja.
Svo reikaði ég einn
hjá algrónum þúfum
og rýndi, fávís
þau rök: að deyja.
Línur sem ég kvað
um kvöldstund þessa
um leiðin og grasið
og gamlan nafna minn
þær lagðir þú allar
þér á ljóðelskt hjarta -
sem nú er komið
í næturstað sinn
því nú ert þú sjálfur
sofnaður í jörðu.
Þú heyrir mig ekki
er ég hugsa til þín
né veizt þó ég signi
yfir svörð þinn grænan
þegar vorkvöldsbjarmi
um Vesturdal skín.
Svo er því farið:
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
Dáinn er ég þér.
En þú munt lifa
undir himni mínum
þar til myrkvast hann.
Missa hlýt ég þá
eins og þú hefur gert
ljós dagsins
land, sögu, hvern mann.
(s. 26-27)