Slitur úr gömlum formála
ég hef ekkert
að segja
en
ég hef stolið þotuhreyflum úr draumi guða
og er á leið inní sólina
eftir handfylli af sprengibjörtum augnablikum
ég stend á herðum tímans
og sé sjónvarpsstöðvar
verða að söfnum gleymskunnar
ég bryð kletta
svo vindsamt augnaráð konunnar
feyki ekki blóðinu úr farvegi sínum
ég er með handtökuheimild á eilífðina
geri dauðann að sendisveini
og á stefnumót við vindinn
ég hef ekkert að segja en
tungumálið
er konan í lífi mínu;
krjúpandi við fótskör hennar
gruna ég svik bak við hvert orð
hvern staf
líkt og langsoltinn
í faðmi margnotaðra kvenna
ég hef ekkert að segja en
verður stundum hugsað til þín
sem hefur fundið tilgang lífsins
og átt við fituvandamál að stríða
verður stundum hugsað til þín
þegar
rákin
sem sólin skildi eftir á niðurleið
er óðum að hverfa
og kvöldhiminninn breiðir úr sér
þakin sæðisslettum guðs