Úr Bara stælar! :
Hann strýkur yfir hárið með annarri hendi og sveiflar töskunni í stóra hringi með hinni, gefur ekkert út á það sem hún var að segja. Hvað getur hann líka sagt?
- Við heyrðum hvernig þú bakaðir Úlf!
Anna Lilja setur pokann niður á tærnar á sér og horfir á hann með skrýtið bros í stórum, brúnum augum.
- Jæja, segir hann og getur ekki annað en brosað líka, jæja, heyrðuð þið það?
Ragnhildur hlær.
- Það var frábært!
Hann kastar töskunni hátt upp í loft og grípur hana, hann finnur að hitinn er að fara úr kinnunum, hann er að ná sér upp úr lægðinni, hann horfir á Ragnhildi útundan sér, hárið er bundið í tagl eins og venjulega, það er áberandi roði í kinnunum og augun eru líka áberandi blá, hún er ferlega sæt.
- Svo að þið eruð búnar að frétta þetta?
Anna Lilja kinkar kolli.
- Blessaður vertu, þetta er komið út um allan skólann.
Það renna á hann tvær grímur, hann kastar töskunni upp í loftið öðru sinni, vondir bakþankar læðast upp í hugskotið, ef hann yrði nú rekinn úr skólanum ... ef þetta kæmist í blöðin ...
Hann skellihlær.
- Svo að maður er bara orðinn frægur!
- Svona líka!
Það eru léttir straumar í loftinu, hann kastar töskunni upp aftur og aftur og grípur hana, finnur augu þeirra hvíla á sér, finnur óöryggið koma yfir sig á ný, hvar stendur hann eiginlega? Er þetta uppgerð í þeim að láta sem hann sé svona merkilegur allt í einu, finnst þeim hann í alvöru töff?
(s. 37-8)
