Handklæði í gluggakistunni

[brot]

1957

Ég horfði á hann detta ofan úr stiganum og lenda á öskutunnunum langt fyrir neðan. Í dauðans ofboði hljóp ég heim og grúfði mig ofan í myndabók og þorði ekki að segja neinum að hann væri dáinn pabbi hennar Ingu. Daginn eftir málaði hann strompinn rauðan, stakk að mér brjóstsykri og kallaði mig litla verndarengilinn sinn.

1958

Mamma lét renna vatn í stóra trébalann útí vaskahúsi. Það var vetur og ískalt gólfið stakk í fæturna svo að maður þurfti að vera fljótur að klæða sig úr og stinga sér ofaní heitt vatnið. Og á meðan hugurinn maraði í hálfu kafi fylltist vaskahúsið af gufu svo rétt grillti í mömmu þar sem hún bograði yfir þvottinum og hvarf að lokum á bak við sængurfötin sem sveimuðu allt í kring eins og vofur. Í svarta myrkri skutumst við útí portið og upp tröppurnar með fangið fullt af hvítu taui.

1959

Það var hlaupið frá hafragrautnum, allt kapp lagt á að komast út sem fyrst – það var farið að snjóa! Enn var dimmt af nóttu og enginn kominn á kreik nema kötturinn sem hafði skilið eftir sig hlykkjótta slóð í garðinum. Hvað gat jafnast á við það að eiga fyrstu sporin í nýföllnum snjónum, að eigra einsamall milli sofandi húsanna áður en kyrrðin yrði rofin af hurðaskellum og stígvélaharki og hvít jörðin troðin niðrí svaðið.
(s. 31-33)