Um bókina
Berorð og hressileg saga af kvenhetjunni sem fann þrjár óbrigðular aðferðir til að eignast óskilgetin börn. Bókin var endurútgefin í kilju árið 2000.
Úr bókinni
Fyrir tveimur áratugum var ekki enn búið að finna upp unglinga. Það voru til börn, stærri börn, fullorðið fólk. Það voru til byrðar á foreldrunum og sjálfstæðir skattborgarar. Stelpukrakkar og gjafvaxta heimasætur.
Við tókum undir okkur rosalegt stökk, lögðum upp á flatbotna lakkskóm og stuttum sokkum, og komum niður hinum megin við kynslóðabilið á háum hælum og nælonsokkum. Við stukkum yfir unglinginn og unglingavandamálið og áttum að hlaupa blindandi yfir kafla í þróunarsögunni.
Lendingin á mjóu hælunum var erfið.
Klukkann átta að morgni þyrptist út í norðangarrann hópur lítilla kellinga, sæmilegar eftirlíkingar af Kim Novak og stöllum hennar. Eini munurinn var sá að þær sáust trítla um í þessum lögboðna skrúða undir kalífornískum pálmum. Við klöngruðumst yfir skafla og íshellur undir íslenzkum grýlukertum.
Neðst skinu nýfægðir kálfskinnskórnir úr Rímu eða Markaðnum. Í beinu hlutfalli við stighækkandi sjálfsvirðingu hverrar og einnar var hælahæðin þetta frá fjórum og hálfum sentimetra upp í ellefu. Allt yfir ellefu sentimetrana féll ekki undir skólaskó.
Næst, upp eftir fjólubláum leggjunum með stöku kalblettum, komu nælonsokkarnir, þunnir eins og lín ævintýranna. Dökkbrúnir, annars útskúfun.
Pilsfaldurinn hófst kringum hnéð. Mælikvarði pilsvíddarinnar var sá að kæmist maður hjálparlaust fyrir eigin vélarafli upp í almenningsvagn, þá var pilsið púkalega vítt. Helzt, allrahelzt átti það að vera köflótt. Þá mátti sjá að hinum tuttugu og þrem köflum sem varð að kosta til yfir breiðasta hluta botnsins fækkaði snarlega niður í þrettán um hné.
Fyrir ofan pilsið tók við Dollý-blússa. Hún leysti skyrtublússurnar af vakt þetta árið og hékk bein niður eins og fyrsta stigs tækifærisútbúnaður. Ef pilsið var köflótt var blússan einlit. Ef pilsið var einlitt var blússan rósótt. Það stóð í stjórnarskránni.
Utan yfir blússunni mátti vera í gollu. Að vísu hétu þær golftreyjur í munnum mæðra vorra, en það var svo sveitó. Seinna urðu þær að peysum því gollur urðu sveitó. Gollan mátti ekki vera þykk. Það hefði aðeins gengið utan bæjarmarkanna.
Þegar við gerðum uppreisn gegn hefðbundnum klæðnaði snerum við bakinu fram og hneppingunni aftur á gollunni. Það var stæll.
Viðurkenndur skjólfatnaður á þorranum voru, allt eftir efnahag, rúskinnsjakkar og apaskinnsjakkar. Rúskinn er venjulegt skinn með rönguna út, en apaskinn er ekki fláðir apar. Það er eftirlíking af rúskinni á flauels-grundvelli og heitir molskinn á öðrum tímum. Úlpur voru púkó, hettur voru púkó, vettlingar, ullarsokkar, húfur, treflar, allt púkalegur barnafatnaður sem við höfðum lagt að baki og áttum í erfiðleikum með að grafa upp ef við fórum á skauta eða í skíðaferðalag.
Efst trónaði höfuðið og minnti sterklega á títuprjónshaus, borið ofurliði af hárskreytingu sem slagaði hátt upp í Pompadour þegar hún var að festa sig í ljósakrónum.
Við fórum á fætur hálftíma fyrr til að túpera hárið.
(s. 32-34)
