Úr Kvæðum 92:
Júnídagar
Hér hefir ferðamaður orðið að lágum steini
Casanova
með allra hæstu mönnum, fer að morgunlagi
yfir Alpafjöllin aftur og aftur stundum
á flótta, alltaf í ævintýraleit
menn ferðuðust ekki til að skoða landslag,
í þá daga, nema garða – og Casanova skoðaði
garða Friðriks mikla í Sanssouci og Friðrik
aftur Casanova af vafasömum ástæðum –
einhver ferðamaður hefir orðið að steini
hér uppi á fjallinu eins og víðar á Íslandi
óviðbúinn hinni grimmilegu sólarupprás
í alskírri nekt loftsins; á síðari tímum
fer enginn þetta fjall nema til þess
að njóta útsýnisins eins og það kallast
í óþægilegri hálfmynd sem er kaldari en
berir sunnudagsleggir göngufólks á jökli
Casanova
var annað í hug; eins og alltaf á leið til
kvenna sér hann engin fjöll; meðan vagninn
skröltir yfir Simplonskarðið hringlar hann
skotsilfri í lófa sér og litlum gullkúlum sem
eru getnaðarvarnir og uppfinning hans sjálfs
þér sem í dag eigið leið yfir þetta
fjall í alvöru að hitta kærustu yðar
skuluð gæta þess að steinrenna ekki hér
uppi heldur ganga viðstöðulaust á hljóðið
á meðan þér heyrið gullnar bjöllur í loftinu.
(s. 12-13)
