Dana Jónsson

Það hefur mikið verið talað um að nú sé glæpasöguár mikið í íslenskum bókmenntum og að aldrei hafi jafnmargar glæpasögur verið gefnar út á einu bretti og svo deila menn um hvort þetta sé gleði eða áhyggjuefni. Öllu minna hefur farið fyrir öðru bókmenntaformi/listformi, sem einnig á metár í ár, en nú fyrir jólin komu út heilar fjórar íslenskar myndasögur á vegum þekktra forlaga (og allavega ein utan forlaga). Þetta er stór atburður og í raun mun meiri fregn en glæpa(sögu)málið, því meðan glæpasagan hefur verið nokkuð örugg í sessi undanfarin fjögur ár eða svo, er myndasagan enn afskaplega óstöðugt form, þó vissulega gefi þessi litla sprengja vonir um að henni fari að vaxa fiskur um hrygg og þá helst hvalur. ‘Myndasöguár’ er því ekki síður viðeigandi lýsingarorð fyrir bókaárið.