Paolo Giordano

Einmanaleiki manneskjunnar hefur löngum þótt viðeigandi viðfangsefni skáldskapar. Þær sögur sem fjalla um félagslynt og félagslega fært fólk snúast yfirleitt um hversu einmana það sé í raun og veru, innan um fjöldann, enda hættir þeim sem hlægja hæst mest við þunglyndi. Þessi þörf fyrir að kafa ofan í einsemd manneskjunnar er í sjálfu sér forvitnileg og ef við gefum okkur að skáldskapurinn sé einskonar sneiðmynd af mannlegri tilvist þá er sú mynd sem blasir við hvorki björt né fögur.