Þorsteinn Mar

Á allra síðustu árum hefur íslenskum fantasíum verið að vaxa fiskur um hrygg, en svo virðist sem að í kjölfar vinsælda glæpasögunnar sé að myndast rými fyrir fleiri greinar afþreyingarbókmennta. Þetta má auðvitað einnig þakka miklum vinsældum fantasía erlendis, aðallega frá enskumælandi höfundum, en einnig hafa komið öflugar fantasíur frá Danmörku og Þýskalandi, svo dæmi séu tekin. Fantasíur fyrir unglinga hafa notið heilmikilla vinsælda og hafa fjölmargar slíkar verið þýddar á íslensku. Jafnframt hafa komið fram þýðingar fyrir fullorðna; nú á þessu ári kom út ný þýðing á frægustu vampýrusögu allra tíma, Drakúla eftir hinn írska Bram Stoker, en í kringum aldamótin 1900 kom út stytt og all breytt útgáfa sögunnar á íslensku.

Hrollvekjan á sér ekki mikla hefð í íslenskum nútímabókmenntum og er það verr. Nóg er af hryllingi í sagnaarfinum, en einhvernveginn virðist þetta frábæra efni ekki hafa náð fótfestu í nútímanum, með einstaka undantekningum. Þar ber að helst nefna skáldsögu Jökuls Valssonar, Börnin í Húmdölum, hrollvekjandi þætti í verkum Stefáns Mána, Guðrúnar Evu Mínervudóttur, Gyrðis Elíassonar og Sjóns og nú síðast verðlaunabók Yrsu Sigurðardóttur, Ég man þig.