Hvíta hænan er ein af átta sögum úr bókinni Hønselortebænken. Vilborg Dagbjartsdóttir þýddi. Brian Pilkington myndskreytti.
Stór gulur hani kom út úr hænsnakofanum og hann hljóp beint að pappakassanum sem ég hafið sett á hlaðið. Ég opnaði kassann og lyfti hvítu, blóðstorknuðu hænunni upp.
Ó, sögðu börn mannsins. Hvað þetta er ljótt að sjá, eins og hún er falleg. Sko, hún er alveg hvít. Nei, hún er með gat á hnakkanum. Svei!
Við vikum aðeins frá og létum hvítu hænuna sjá um sig sjálfa. Meira gátum við mannfólkið ekki gert, segir afi. Hann er dapur á svipinn.
Annað hvort yrði henni tekið vel eða þá að bróðir gula hanans tæki við að gogga í hana þangað til að hún dæi, bætir afi við. En þessi guli hani gekk fram hjá hvítu hænunni. Hann skipti sér ekki af henni. Svo komu hænurnar nær, tvær þeirra hoppuðu vinsamlega upp á hvítu hænuna sem lá kyrr og flöt á jörðinni. Svo hættu þær þessu skyndilega. Hvíta hænan, sem var ný, átti að skilja að staða hennar var neðst í virðingarröðinni.
Virðingar... hvað er það?
Virðingarröð! Afi kreistir augun aftur og bítur aðeins á neðrivörnina. Það er alveg eins og þegar pabbi þinn og mamma ráða meiru en þú.
(s. 19).
