Úr Rómantísku andrúmslofti:
Nóvembermorgunn
Hálfur máninn
sem hangir í eina mínútu eða svo
á svörtum himni, bláum -
það er hann sem mætir augum mínum
þennan morgun í nóvember
þegar augun hafa ekkert annað fyrir stafni
en að elta uppi himininn.
En svo fetar tíminn sig burt
og skýin sem bera burt mánann
í gagnstæða átt
eru sömu ský og ég sá fyrir nokkrum dögum.
Ég vildi að ég gæti verið nákvæmari en það,
en þetta var daginn sem heimurinn faldi sig
fyrir fjölmiðlum sínum:
þegar hann neitaði að láta benda á sig
og bað um að ljósinu
yrði beint eitthvað annað.
Í heilan dag voru einu fréttirnar
ferðalag skýjanna á himninum.
Það er þess vegna sem ég kannast við þau.
Skriffærin
„Vonandi þarf ég ekki að skrifa fleiri ljóð með kúlupenna sem klínir,“ orti Dagur Sigurðarson í ljóðinu Með kúlupenna (handa Stefáni Herði). „Ég sætti mig við hrafnsfjöður.“
Sú var tíðin að menn máttu sætta sig við lindarpenna. Og þeir vildu leka; þeir settu bletti í skyrtur og jakkaföt.
Þegar ég bað Guðmund Haraldsson að árita bók sem ég keypti af honum inni á bréfberadeild Pósts og síma í Pósthússtrætinu 22. desember 1982 - Guðmundur var þar í heimsókn hjá deildarstjóranum Reyni Ármannssyni, ég að vinna sem bréfberi - þá settist Guðmundur við skrifborð Reynis og áritaði fyrir mig bókina með kúlupenna, en gleymdi svo að penninn var kúlupenni en ekki lindarpenni; hann lyfti bókinni að lokinni árituninni og hristi hana í svolitla stund til að þerra blekið.
Halldór Laxness skrifaði með blýanti. Og sumar bækurnar svo langar að nánast ekkert var eftir af blýantinum.
En með hverju skrifaði Thor Vilhjálmsson? Hann skrifaði með höndunum.
