Frumsýnt í Þjóðleikhúsinu 1998.
Úr Óskastjörnunni
RAGNAR: Kristín! (Fer fram í holið) Kristín! (Fjarlægara) Kristín! (Stína aftur inn og sest við eldhúsborðið. Ragnar inn). Hvert hefur manneskjan farið? - Veistu hvert amma þín fór? (Stína borðar morgunmat og lítur ekki vð honum). Veistu hvert hún fór? (Hún lítur ekki við honum). Fólk á að svara þegar talað er til þess.
Þögn
(Óöruggur) Hvert fór hún?
STÍNA: Hún fór til guðs.
RAGNAR: Ég kann ekki við svona tal. - Hvar er hún?
STÍNA: Hjá guði.
Þögn
(Hann starir á hana).
RAGNAR: Er hún dáin?
STÍNA: Það er búið að margsegja þér það. Þú manst aldrei neitt.
RAGNAR: Já. Ég veit það. Ég er farinn að tapa minni svolítið.
STÍNA: Þú manst ekki neitt. Ekkert.
RAGNAR: Ég man það núna. Hún er dáin.
Þögn
(Óöruggur) Hvenær dó hún?
STÍNA: Það er búið að margsegja þér það.
RAGNAR: Ég man það ekki alveg. - Hvenær dó hún?
STÍNA: Það er eitt og hálft ár síðan.
RAGNAR: Eitt og hálft ár? - Já. Ég man það núna. Hún er dáin. - Það var óskaplegt áfall.
Þögn
Ég vona bara að ég deyi sjálfur sem fyrst. Þá kemst ég kannski til hennar. Ég bið guð um það á hverri nóttu.
Þögn
Úr hverju dó hún?
(s. 11-12)
