Um þýðinguna
Skáldsagan Redoble por Rancas eftir Manuel Scorza í þýðingu Ingibjargar.
Úr Rancas - þorpi á heljarþröm
- Hvaða númer eruð þér með, doktor? - spurði Herón ákafur.
Doktor Montenegro rétti fram miðana með hrokafullri handahreyfingu. Fröken Jósefína kom öllu í samt lag á nýjan leik, rjóð í vöngum eins og Herón hefði í raun og veru játað henni ást sína.
- Haldið áfram! - skipaði hún.
- Áfram með happdrættið, áfram með happdrættið! - öskraði kynnirinn. Litli matrósinn hristi blikktunnuna. Í þvögunni notuðu elskendur tækifærið til að þreifa fyrir sér meðan fólkið beið. Engill gæfunnar dró upp miða og rétti hann fröken Jósefínu.
- Þrettán! - kallaði skólastýran.
- Hver á númer þrettán? - spurði Herón.
- Ég, - svaraði doktor Montenegro hæversklega.
Ermigio Arutingo veitti viðtöku hrokafullum Ástralíuhrúti. Doktorinn hafði ekki hikað við að velja sér miða með ógæfutölunni sjálfri, enda færði hún honum alltaf heppni. Talan sjö - eftirlæti töframanna - tryggði honum annan hrút. Númer þrjátíu og fjögur var stór tala og virðuleg og út á hana fékk hann eina svartflekkótta hrútinn í hópnum. Núllið - æðsta talan í indverskri heimspeki - færði honum fjórða hrútinn, glæsilegt dýr sem dó því miður nokkrum dögum síðar. Fimmta hrútinn fékk hann á númer sextíu og sex. Almúginn slefaði af undrun. Hvílík heppni! Það er erfitt að halda mannfjölda í skefjum, en það tókst í Yanahuanca. Fólkið yfirgaf söluskúrana og þyrptist að. Það laðaðist að þessari yfirgengilegu heppni eins og málmur að segulstáli. Þeir trúðu varla eigin augum, heimskingjarnir.
- Þetta er ótrúlegt!
- En sú heppni!
- Guð er ekkert að skafa utan af því, þegar hann gefur á annað borð!
- Hann var heppinn, jafnvel með ljótu númerin!
- Sextíu! - kallaði fröken Jósefína.
- Hérna! - svaraði frú Pepíta og ljómaði.
- Fullt hús, guðfaðir! - sagði aðstoðarsýslumaðurinn glettnislega.
- Við étum einn þeirra, - lofaði doktorinn honum, og sneri sér síðan að fröken Jósefínu: - þetta er einum of mikið, fröken Fína; það er best ég dragi mig í hlé, mín kæra!
- Nei, nei, nei, - sagði hræsnisfull skólastýran. - Ætlið þér að móðga okkur? Eigum við nokkuð að leyfa okkar kæra doktor að draga sig í hlé?
- Fyrst svo er skal ég vera hér í allan dag, kæra Fína.
Númer níutíu - óþekkt tala og fortíðarlaus - gerði hann að eiganda níunda hrútsins og númer sextíu og níu - talan sem kemur gárungunum alltaf til að flissa - færði honum tíunda hrútinn. Almúginn var þrumu lostinn.
átalarinn spúði úr sér tangólagi sem boðaði tilgangsleysi baráttunnar gegn galdrinum. Hinn ógleymanlegi Carlitos Gardel kjökraði:
“Enginn má sín neins gegn örlögunum...”
(s. 75-76)
