Úr Ævintýrið við alheimstjörnina : Sagan um Olgeir Íshólmakóng, Rúbín rauða, Bríkó bláa, Kiban og alla hina fuglana:
Gamla uglan sat hrægingarlaus drykklanga stund, síðan mælti hún: - Ég mundi trúlega vera eina lífveran, sem kann þessa konst, en vita máttu það, voldugi keisari, að þessi dreki gæti tekið af þér völdin, ef mistök eiga sér stað í meðhöndlan hans. Ég er orðin gömul og grá og mín ævi brátt á enda, en ég vil vara við hættunni. - Öllu fylgir áhætta, svaraði Rúbín rauði. - Þú tekur þá til starfa? - Víst skal svo vera, svaraði gamla uglan. - Ég á Bríkó grátt að gjalda - og jafnvel fleirum, tautaði hún lágt, enda átti kannski enginn að heyra það. Svo settist gamla uglan að í stóru tré úti á Stórusléttu og byrjaði konst sína. Vakti hún daga og nætur og þuldi langar formúlur yfir krukkum og kyrnum. Fjölmargir spörvar voru sendir vítt og breitt út um hvippinn og hvappinn að tína grös, fræ, ætisveppi og eitraða sveppi, köngulóarhöfuð og sporðdrekahala, marflær og músaskít og fleira og fleira, sem enginn kann að nefna, því þá gætum við búið sjálf til svona dreka. Gamla uglan setti sumt af þessu í kerin og kyrnurnar og það kraumaði og vall í þeim og undarlegar gufur stigu upp af öllu samsullinu. Já, það var sannarlega ýmislegt leyndardómsfullt við verkin í gamla, hola trénu og augnahvassir og óárennilegir ernir stóðu um það vörð, því gamla uglan vildi engan slettirekuskap.
(s. 21)
