Píanóleikarinn
Lesa meira
Píanóleikarinn
Sögur gyðinga sem lifðu af seinni heimsstyrjöldina eru löngu orðnar að sérstakri bókmenntagrein – grein sem hefur sérstöðu innan bókmenntanna að því leyti að það að skrifa slíka bók er ekki eingöngu skapandi ferli, heldur pólitískt í sjálfu sér, skrifin sjálf eru staðfesting lífs, en um leið til minningar um þá sem ekki lifðu – áminning um þjóðarmorð. Umfjöllun um þessa bókmenntagrein er auðvitað mótuð umræðunni um mikilvægi þess að láta ekki þessa atburði verða gleymskunni að bráð. Persónulegar reynslusögur hafa orðið að helsta tækinu til að tryggja það og einnig hafa þau söfn sem hafa sprottið upp á síðustu árum (t.d. í Berlín og Washington) einmitt byggt mikið á persónulegum frásögnum og munum til að miðla því sem gerðist.