Myndir eftir Brian Pilkington
Um bókina
Elías og foreldrar hans eru enn í Kanada. Magga móða er gift Misja og sest að á hæðinni fyrir ofan í blokkinni. Og það, segir pabbi Elíasar, var ekki það sem hann hugsaði sér þegar hann flúði frá Möggu alla leið til Kanada.
Það sem pabba þykir best af öllu er friður. En það er aldrei friður.
Fyrst skellur yfir þau gestaplága svo skæð, að mamma og pabbi eru að hugsa um að flýja að heiman. Elíasi tekst að hrekja gestapláguna burtu, að vísu með nokkuð grófum ráðum.
Til að ná sér eftir gestina ákveður pabbi að fara í útilegu. Í náttúrunni er nefnilega grænn friður, sem er ennþá betri en venjulegur heimilisfriður.
Og þetta hefði getað orðið friðsamleg útilega ef Magga og Misja og flautan hans hefðu ekki komið með. Því þá hefðu þau ekki hitt dansandi björninn.
Úr bókinni
Dyrabjallan hringdi grimmdarlega klukkan ellefu morguninn eftir. Þá hafði mér verið farið að leiðast svo heiftarlega, að ég var að ryksuga stofuna. Ég snaraði mér fram og opnaði.
Fyrir utan stóð kona með ferðatösku í annarri hendinni og strák í hinni. Hún var að hrista strákinn þegar ég opnaði. Svo hætti hún að hrista hann, sennilega af því að hún sá annan strák í dyrunum sem hana langaði að hrista.
"Ert þú þessi Elías?" spurði hún fyrtin.
"Góðan daginn og velkomin," sagði ég með áherslu. "Þú hlýtur að vera Guðlaug."
"Auðvitað," gargaði konan og gekk yfir mig inn með strákinn og töskuna í eftirdragi. Hún sleppti báðum á gólfið og strákurinn byrjaði að æpa. Taskan þagði, sem betur fer.
"Hvar er mamma þín?" spurði Guðlaug með sömu frekjulegu röddinni.
"Hún er í vinnunni, en kemur rétt strax," sagði ég og tók eftir að Guðlaugu fannst þetta ekki góður dagur, allavega ekki nógu góður til að nefna það við mig.
"Í vinnunni?!" gargaði hún. "Í vinnunni!!! Ekki nóg með að maður er ekki sóttur á flugvöllinn, heldur verður maður að berjast hingað aleinn með farangur og börn í ókunnu landi, fólk er bara í vinnunni þegar maður kemur!!!"
Hún var greinilega hneyksluð á þessu. Ég velti því fyrir mér hvort ég ætti að vera kurteis við þessa konu áfram. Mér fannst hún ekki vera neitt kurteis sjálf. En svo þótti mér ekki ástæða til að vera dóni þó hún væri það, svo ég sagði rólega:
"Það stóð í bréfinu að þú kæmir á sunnudeginum. Við vorum úti á flugvelli allan sunnudaginn."
Það var ekki satt, en eins og mamma segir, það sem maður veit ekki gerir manni ekkert illt. Og það þurfti rétt aðeins að setja ofan í við þessa Guðlaugu. En tók hún þetta nærri sér? Aldeilis ekki, því næst gargaði hún:
"Voðalegur dóni ertu, drengur. Hér kemur maður alla leið frá Íslandi og þér dettur ekki einu sinni í hug að bjóða manni vatnsglas." Og svo fussaði hún.
"Má bjóða þér vatnsglas?" spurði ég.
"Vatnsglas!!! Er það allt sem manni er boðið?" æpti hún upp yfir sig.
Hvernig átti ég eiginlega að gera þessari konu til hæfis?
(s. 20-21)
