Um bókina:
Hér gengur Hallgrímur Helgason á hólm við sjálfan sig og lýsir örlagavetri í eigin lífi, sínum fyrsta utan föðurlands og móðurhúsa. Eftir þá róttæku ákvörðun að helga sig myndlist tekur hann enn róttækari ákvörðun um að hætta í Myndlista- og handíðaskólanum og skráir sig haustið 1981 til náms í Listaakademíunni í München – af öllum borgum. Sú vist verður honum ekki bara þungbær heldur reynist hún marka braut hans til frambúðar. Hann tekst á við hræringar í eigin huga, lýsir þeirri ólgu sem gerjast innra með honum og þeim áhrifum sem hann verður fyrir, um leið og hann reynir að botna í sjálfum sér.
Úr bókinni:
Hann tyllti sér á krána, undir áletrun sem fullyrti að hér hefði runnið bjór úr krana frá árinu 1772, frá því fyrir móðuharðindi. hann svimaði við tilhugsunina … Þvílík samfélagsró, þvílík staðfesta, þvílíkt úthald.
Þessar tvær löngu aldir höfðu spilað staðinn af allri tilgerð. Viðargul innréttingin minnti helst á skólastofu. Þótt borðin væru fyrir sex voru bekkirnir harðir sem kennaraprik. Á krítartöflu stóðu orðadæmi dagsins, erfið og óskiljanleg. Dagblöð héngu priksett í horni eins og heimanám með smáu letri. Og einstaka nemendur sátu sveittir yfir verkefnum sínum. Hann teygði sig í Abendzeitung, lagði ekki í hið mikla Süddeutsche, og fletti upp á Immobilien-síðunni, „herbergi til leigu“. Það varð víst að fara að gera eitthvað í þessu. Hann hafði hummað þetta fram af sér í nokkra daga.
Þjónninn kom að borðinu, vinalegur en þreytulegur gleraugnamaður með svuntu. Hingað til höfðu íslensku húsráðin flóuð mjólk og kóka-kóla lítið gagnast gegn innanvelgjunni og hann afréð því að prófa bjórinn.
„München Hell.“
Einhver hafði sagt honum að þetta bæri að segja barþjónum og brátt stóð á borðinu hnausþykk glerkrús með handfangi, full af gylltum vökva með hvítan froðuhatt. Hann fékk sér sopa við mótmæli bragðlauka en fögnuð gena og lagði krúsina frá sér á glasamottuna sem svolgraði í sig utanádropana. Ekki kom þó annað til greina en að klára úr krúsinni. Annað væri flottræfilsháttur. Hann var enginn heildsalasonur.
(28-9)
