Höfðaborg
Lesa meira
Birtan í húminu: ljóðaþýðingar
Lesa meiraSteinarnir hrópa
Lesa meira
Höfðaborg
Í júnímánuði kom út á ensku ljóðasafnritið The Other Side of Landscape: An Anthology of Contemporary Nordic Poetry, en þar er að finna ljóð eftir norræn samtímaljóðskáld, fædd eftir 1960. Fulltrúar Íslands í bókinni eru þær Didda og Sigurbjörg Þrastardóttir. Í grein sem Þröstur Helgason skrifar í Lesbók Morgunblaðsins 1. júlí veltir hann vöngum yfir valinu og segir að þær geti ekki talist “þverskurðurinn af íslenskri ljóðlist um þessar mundir.” Þessi orð vöktu mig til umhugsunar um íslenskar ljóð-línur og hvað gæti eiginlega talist þverskurður af íslenskri ljóðlist um þessar mundir? Þrátt fyrir linnulaust tal um veika stöðu ljóðsins, lélega sölu á ljóðabókum og allt það, þá er alltaf heilmikill kraftur í íslenskri ljóðagerð. Bæði eigum við flokk skálda af eldri kynslóð sem starfa af krafti, eins og til dæmis Baldur Óskarsson, fyndna kynslóðin er sömuleiðis enn að, en nú síðast sendi Steinunn Sigurðardóttir frá sér þjóðhátíðarljóð, unga fólkið er í uppsveiflu, en þar hefur Nýhil hópurinn verið hvað fyrirferðamestur.