úr bókinni
Eftir því sem ég kemst næst finnur maður aldrei spegil í svefnherbergi hér í Bútan. Hér eru speglar taldir vera ólíkindatól. Sérstaklega er það talið mikið hættuspil ef sofandi maður speglast í spegli. Í Bútan er alkunna að sjálfsmynd manna er „brothætt og hana má ekki taka of alvarlega", eins og annar hvor þeirra strákanna í resepsjóninni orðaði það við mig í óundirbúnum fyrirlestri um rauneðli spegla.
Mér hefur gengið hálf illa að sofa eftir þetta, sem aftur leiddi hugann að opinberunum Jóhannesar D. frá Síennu, þar eru nú nægar andvökurnar, herra minn trúr. Allt þetta tal um hætturnar, auk vitneskjunnar um litla spegilinn í skápnum fyrir ofan vaskinn, allt situr þetta einhvern veginn fast í höfðinu á mér. Nú, þegar ég skrifa þér um þetta, geri ég mér grein fyrir því að ég er kominn með netta þráhugsun tengda þessu; ég lá í morgun fyrir sólarupprás, bylti mér í rúminu og reyndi hvað eftir annað að sjá það fyrir mér: Hvað gerist ef kamelljón lítur í spegil?
(s. 16-17)
