Úr Sögu af stúlku:
Tvö hjörtu sem elska í blíðu og stríðu
Konan á móti henni horfir skringilega á hana.
Auður snýr sér undan. Tíkin krosslagði fæturna beint upp í opið geðið á henni. Eins og Auður hefði ætlað að stökkva á hana og grípa í píkuna á henni. Það hafði sést í hvítar nærbuxur undir pilsi konunnar. Pilsið er ljósgrátt, sokkabuxurnar dökkar og jakkinn í þykkara lagi. Auður sér ekki í hverju konan er undir jakkanum. Virðir bara fyrir sér kringlott andlit og uppbrett nef. Jú, og konan er frekar vandræðaleg og svipurinn eins og á kvígu.
Auður ímyndar sér að tíkin sé með leghálskrabbamein. Gott á hana. Lífið stefnir ekki rassgat á fullkomnun. Lífið er í raun í þversögn við sjálft sig. Ef hún er bara kjöt og bein á hún ekki að vera lifandi frekar en stóllinn sem hún situr í þarna. Lífið er í algerri þversögn við heiminn.
Konan tekur upp tímarit. Eldgamalt tímarit með mynd af þjóðþekktum presti á forsíðu. Prestar, hugsar Auður með sér og minnist fermingarinnar. Best hefði verið ef fjandans presturinn hefði haft það í sér að ríða henni. Þá væri lífið ekki eins flókið og það er í dag. Prestar myndu gegna raunverulegri og nauðsynlegri samfélagsskyldu. Létu eitt ganga yfir sóknarbörnin í heild sinni. Riðu þeim öllum. Afmeyjun af presti í stað fermingar myndi auðvelda ungum konum að fóta sig í tilverunni. Ekkert vesen. Bara ábyrgðarfull afmeyjun og þar við sæti.
Auður finnur sér nýlegt tímarit. Förðuð fyrirsæta með litað hár prýðir forsíðuna. Hún flettir blaðinu. Myndirnar gefa allar í skyn að um karlablað sé að ræða. Ekkert nema myndir af fáklæddu og fallegu kvenfólki. En ef greinarnar og höfundar þeirra eru skoðaðar nánar kemur í ljós að um kvennablað er að ræða. Mikið rætt um ofurkonur, hárgreiðslur fræga fólksins og hverjar þeirra séu inn í dag. Við lestur blaðsins fær Auður það ekki á tilfinninguna að hún sé að lifa síðustu daga tuttugustu aldar. Nei, það verður skammhlaup í heila hennar og hún finnur fyrir hárskotti níunda áratugarins. Bleikar grifflur og sjálflýsandi ennisbönd. Ekkert nema kaup á því sem er móðins og öllum líður vel. Fyrir fáeinum árum hefði þetta blað verið hlaðið viðtölum við atvinnulausar konur; atvinnuátök kvenna og ástandið túlkað með klisjukenndum viðtölum. En á einni nóttu umturnaðist heimurinn og allir búnir að gleyma viðtali við fimmtuga konu sem atvinnuleysið kippti fótunum undan. Nú er allt búið. Ekki fleiri greinar um bitrar og þurrkuntulegar húsmæður. Í dag eru eingöngu til ofurkonur sem reyna allt sem þær geta til að fá sem mest út úr hverjum drætti. Lofa sjálfsálitinu að blómstra með klónuðu barni sem breytir brjóstunum á þeim ekki í þvottapoka og ...
(s. 81 - 82)
